Όταν κανόνισα τη συγκεκριμένη συνέντευξη με τον Γιώργο Περγιάλη, ήξερα ότι θα «αντιμετωπίσω» μία κινητή εγκυκλοπαίδεια των μαχητικών αθλημάτων, γεγονός που με έκανε να προετοιμαστώ όσο καλύτερα μπορούσα.
Γράφει ο Κυριάκος Κορωναίος
Ζήτησα από τον Γιώργο μία, δυο μέρες για να τον… μελετήσω, ωστόσο το ίδιο βράδυ έμεινα ξάγρυπνος μέχρι αργά για να συνθέσω προσεκτικά τις ερωτήσεις που θα του έκανα. Ήξερα ότι οι απαντήσεις που θα πάρω θα… έκρυβαν μέσα τους αφενός την εμπειρία πολλών δεκαετιών και αφετέρου μία ευθύτητα που πολλές φορές λείπει για λόγους δημοσίων σχέσεων.
Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που έχει αγωνιστεί, προπονηθεί, φάει και πιει με αθλητές που έφτασαν στο… Έβερεστ του αθλητισμού, οπότε το μόνο που είχα να κάνω ήταν… straight ερωτήσεις για να λάβω αντίστοιχες απαντήσεις!
Είναι ο Μιχάλης Ζαμπίδης ο κορυφαίος αθλητής που πέρασε από τη χώρα μας; Επέλεξε βατούς αντιπάλους στα τελευταία χρόνια της καριέρας του; Υπήρξαν 70άρηδες την τελευταία δεκαετία που θα μπορούσαν να τον κερδίσουν; Δικαιολογεί το κοινό που «ξενερώνει» με τις δεκάδες ζώνες στο kickboxing; Ποια είναι τα μεγαλύτερα «what if» των ελληνικών μαχητικών αθλημάτων; Ο «Dragon» απάντησε σε όλα τα ερωτήματά μου με ειλικρίνεια!
Παράλληλα εξιστόρησε ανέκδοτα περιστατικά με τον Stan «The Man» στο K-1 της Ιαπωνίας και τον θρυλικό Ramon Dekkers στην Τσεχία, θυμήθηκε δέκα από τα γνωμικά ζωής που έλεγε ο αείμνηστος Γιώργος Μάλλιος και εξήγησε πώς η Ελλάδα θα βγάλει τον… δικό της παγκόσμιο πρωταθλητή, ο οποίος με την τεχνογνωσία που υπάρχει δεν χρειάζεται πλέον να ξενιτευτεί για να πετύχει!
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του Γιώργου Περγιάλη στο FIGHT
Το Elite Fight Club της Αθήνας
Καλησπέρα Γιώργο. Βρισκόμαστε εν μέσω πανδημίας όποτε δεν θα μπορούσα να μην σε ρωτήσω πρώτα από όλα πώς σε βρίσκει αυτή η κατάσταση; Τον περασμένο Σεπτέμβριο ανακοινώθηκε το άνοιγμα της σχολής σου, ωστόσο δύο μήνες αργότερα ήρθε το δεύτερο lockdown…
«Καλησπέρα Κυριάκο και καλές πτήσεις στο FIGHT. Η αλήθεια είναι ότι το Elite Fight Club Athens άνοιξε την 1η Οκτωβρίου, οπότε μας βρήκε ο δεύτερος εγκλεισμός μόλις ένα μήνα από το άνοιγμα του. Όλη αυτή η φρενίτιδα περί πανδημίας, εγκλεισμού, εμβολιασμού και τρομοκρατίας με βρίσκει όμοια όπως και τους υπόλοιπους Έλληνες, να μην το βάζω κάτω, να αγωνίζομαι και να λέω όχι στη φοβισμένη και απάνθρωπη εποχή που διανύουμε. Η ζωή είναι πολύ μικρή αν το καλοσκεφτείς για να τη ζούμε φοβισμένοι».
Ποια είναι τα σχέδια σου για το Elite Fight Club της Αθήνας; Ποιες θα είναι οι πρώτες σου στρατηγικές κινήσεις όταν τελειώσει ο εφιάλτης της πανδημίας;
«Ο σχεδιασμός του EFC Athens παραμένει ο ίδιος δεν αλλάζει κάτι, εξάλλου “γεννήθηκε” μεταξύ των δύο εγκλεισμών Μαρτίου και Νοεμβρίου ακριβώς για να μείνει. Σεμινάρια και προπονήσεις είναι μέσα στο πρόγραμμα με κορυφαίους πρωταθλητές και προπονητές του χώρου, όπως του Ταϊλανδού εξπέρ των ΠΑΟ -Thai pads- Gae που είχαμε ξαναφέρει το 2017 με περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Γενικά θα είμαστε ένας ευρωπαϊκός κόμβος των EFC της Ταϊλάνδης -που εδρεύει σε Μπανγκόκ και Χουαχίν- για αθλητές και αθλούμενους».
Αν ο Γιώργος Περγιάλης ήταν 30 χρόνων σήμερα το 2021 και με όλα αυτά που έχει ασχοληθεί, θα ήταν ένας επιτυχημένος αθλητής του ΜΜΑ;
«Αναμφίβολα θα με κέρδιζε και θα έμπαινα στο… κλουβί των μικτών πολεμικών τεχνών. Στην εποχή μου το τατάμι και το ρινγκ κυριαρχούσαν στην αγωνιστική μου καριέρα και ποτέ δεν είπα όχι σε κανένα στιλ μάχης. Το ίδιο θα έκανα και σήμερα. Είναι μεγάλη καψούρα η μάχη. Γεννήθηκα Έλληνας, είναι στο DNA μου».
Όσα χρόνια σε παρακολουθώ ήσουν πάντα πίσω από κορυφαίους αθλητές της χώρας μας. Ποιο είναι το συμπέρασμα που έχεις βγάλει μετά από τόσες δεκαετίες στον χώρο. Τι λείπει από τους Έλληνες αθλητές και δεν πρωταγωνιστούν διαχρονικά στις κορυφαίες διοργανώσεις του εξωτερικού;
«Στις μέρες μας έχουμε δεκάδες ταλαντούχους αθλητές που μπορούν να πρωταγωνιστήσουν στο εξωτερικό και με αρκετούς από αυτούς βρεθήκαμε μαζί σε ηχηρές διεθνείς διοργανώσεις. Στο να καθιερωθούν και να έχουν διάρκεια, εκεί πάσχουμε. Θέλει συνεχή προπονητική αφοσίωση ο πρωταθλητισμός και συνεχή εστίαση στον στόχο και κυρίως ετοιμότητα να παίζει ανά πάσα στιγμή όποτε και όταν του ζητηθεί και όχι να περιμένει τον αγώνα για να ξεκινήσει να προπονείται».
Το κεφάλαιο «Μιχάλης Ζαμπίδης»
Αν κάποιος βγήκε έξω και τα κατάφερε, αυτός είναι ο Μιχάλης Ζαμπίδης. Γνωρίζω ότι σας συνδέει φιλία 25 χρόνων καθώς και μια άρτια επαγγελματική σχέση. Τι σου έμεινε από αυτή την πορεία ζωής με τον Μιχάλη;
«Τώρα μιλάς για τον πιο άριστο επαγγελματία αθλητή που πέρασε ποτέ, όπου όλα δούλευαν με υπευθυνότητα και με καθημερινές θυσίες για την επίτευξη του στόχου του. Ο Μιχάλης όπως τον θυμάμαι στα 14 του όταν αγωνιστήκαμε στην ίδια διοργάνωση -εκείνος στον πρώτο του διεθνή αγώνα και εγώ με τον Πάρι Βασιλικό στα κλου επαγγελματικά ματς της βραδιάς-, έτσι ακριβώς τον θυμάμαι και στα Κ-1 της Ιαπωνίας, σε αγώνες στην Αυστραλία, ακόμη και πρόσφατα στην επιστροφή του στο ρινγκ το 2019 στη Γερμανία.
Αθλητής που η προπόνηση ήταν βασική προτεραιότητα, η προσωπική ζωή ήταν backstage, πρόσεχε την διατροφή του πάντα, κοιμόταν από νωρίς, ήταν πραγματικός στρατιώτης. Κλασική φράση του, “προχωράμε ακάθεκτοι στους στόχους μας”. Αυτός είναι ο Μιχάλης Ζαμπίδης που γνωρίζω από το 1993, ακάθεκτος».
Πολλοί είπαν ότι στα τελευταία χρόνια της καριέρας του επέλεξε βατούς αντιπάλους… Ασπάζεσαι αυτή την άποψη;
«Θα αστειεύεσαι. Έπαιξε με τους καλύτερους, έχει 180 νίκες, 87 εξ αυτών με νοκ άουτ. Aκόμη και στον τελευταίο του αγώνα στο kickboxing το 2015 όταν και έκανα το deal και έπαιξε με τον Αυστραλό Steve Moxon ο οποίος προερχόταν από ουσιαστικά κλεμμένη νίκη του Robin van Roosmalen στην Νέα Υόρκη, αυτό και αν ήταν ρίσκο να παίξει και να κλείσει την καριέρα του εδώ στην Αθήνα μαζί του. Και όμως είπε το ναι με τη μία χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά είπαμε, “Έλληνας στα ξένα και ξένος στον τόπο σου”».
Πιστεύεις ότι υπήρξαν Έλληνες 70αρηδες που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν και να κερδίσουν τον Ζαμπίδη τα τελευταία χρόνια;
«Σε καμία περίπτωση. Μην ξεχνάς ότι αν όχι με όλους, έβαλε γάντια με τους περισσότερους στα sparring προετοιμασίας. Δεν είναι απλά θέμα ικανότητας και εμπειρίας και μόνο, ο Μιχάλης έχει όλο το πακέτο. Εξάλλου όταν έχεις απέναντι σου έναν αθλητή με 58% ρεκόρ σε νοκ άουτ, η ψυχολογία αγώνος σίγουρα δεν είναι με το μέρος σου».
Με ποιους θα ήθελες να τον δεις;
«Μα φυσικά με τον Βασίλη Κακαρίκο, εδώ θα με ζήλευε μέχρι και ο Ντον Κινγκ για αυτό το deal».
Η… πτώση του kickboxing και οι δεκάδες Ομοσπονδίες
Θα επιστρέψει ποτέ το kickboxing στην Ελλάδα στις εποχές του 2010; Η αποχώρηση του Ζαμπιδη; Η άνοδος του MMA? Οι κόντρες που… έσβησαν; Τι έφταιξε και σταμάτησαν οι αγώνες που γέμιζαν τα στάδια;
«Στο φινάλε του Μιχάλη Ζαμπίδη το 2015 έγραψα ένα άρθρο -όταν μου ζητήθηκε από το αυστραλέζικο περιοδικό International Kickboxer-, με αφιέρωμα και εξώφυλλο και με τίτλο «η μετά Ζαμπίδη εποχή» και μιλάμε για το διεθνές στερέωμα του αθλήματος. Φαντάσου αν μιλάμε για την Ελλάδα τι εστί τέλος Ζαμπίδη εποχή. Δεν ξαναβλέπουμε κατάμεστο ΣΕΦ με 12.000 θεατές και ΟΑΚΑ με 10.000 θεατές.
Το kickboxing υπήρξε το άθλημα του 2000 παγκοσμίως. Σήμερα κυριαρχεί το UFC που είναι παγκόσμια αθλητική τοπ φίρμα και οι μικτές πολεμικές τέχνες είναι ανίκητες στην κορυφή προτίμησης. Και το αξίζουν, ακόμη και ο Bruce Lee θα ήταν περήφανος. Σημειωτέων δεν είναι ο πατέρας του MMA αλλά ο Gene LeBell.
Τώρα με δεκάδες διοργανώσεις ετησίως στη χώρα μας, επόμενο είναι να έχουμε μέσο όρο θεατών τους 500 με ταβάνι τους 1000. Τουλάχιστον βάζουν παιχνίδια οι αθλητές μας, μην τα θέλουμε όλα δικά μας, να βλέπουμε και την άλλη όψη του νομίσματος».
Πολλοί ενοχλούνται από την ταμπέλα «παγκόσμιος πρωταθλητής» μιας ανύπαρκτης ομοσπονδίας σε έναν και μόνο αγώνα. Ποια είναι η γνώμης σου για τη δομή των ομοσπονδιών και τον τρόπο με τον οποίο δίνουν τις ζώνες;
«Κοίταξε είναι σημεία των καιρών, εποχή ανεξάρτητων ζωνών, παραπάνω από μία διεθνείς παγκόσμιες ομοσπονδίες, αναπόφευκτα και αντίστοιχοι παγκόσμιοι πρωταθλητές. Κάποτε υπήρχε μία ανεξάρτητη πρεστίζ ζώνη –και με ιδιαίτερη βαρύτητα- η King of the Ring, τώρα υπάρχουν σε κάθε χώρα καμιά δεκαριά. Το 2019 σε αγώνες που διαιτήτευσα στην εμπόλεμη Υεμένη, «μοιράστηκαν» 12 γκλάμουρ ζώνες αραβικής ομοσπονδίας και κανείς από τους πρωτοκλασάτους αθλητές που αγωνίζονταν από 18 χώρες δεν είπε όχι.
Κάποτε την δεκαετία του 80 υπήρχε επαγγελματικά η WKA -και πιο πριν από το 1974 η PKA- και η WAKO PRO. Σήμερα υπάρχουν οι WKF, WKU, WKN και πόσες άλλες με δικές τους παγκόσμιες λίστες αθλητών, επομένως καταγράφονται σε αυτές και οι δικοί τους παγκόσμιοι πρωταθλητές παντού ανά τον κόσμο. Άκου με που σου λέω, στη ζώνη δεν είπε όχι ουδείς αθλητής, το υπογράφω».
Τα K-1 της Ιαπωνίας
Γυρνάω πίσω, στα σούπερ χρόνια του kickboxing… Πως έζησες το K-1 της Ιαπωνίας από κοντά; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το kick τότε ήταν το σημερινό MMA και το K-1 της δεκαετίας του 90 και του 00 το σημερινό UFC; Ότι πιο κοντά δηλαδή στην απόλυτη μαχητική διοργάνωση;
«Σίγουρα ήταν ωραίες εποχές τα Κ-1 της Ιαπωνίας των 90’s και το K-1 Max του 2000. Δεν συγκρίνεται ο ενθουσιασμός των Ιαπώνων και ο σεβασμός στο άθλημα από 60.000 και πλέον θεατές. Μια χρονιά θυμάμαι διαπιστεύτηκε το δίγλωσσο περιοδικό IN Fightsport που ήμουν τότε εκδότης του και κυριολεκτικά η όλη οργάνωση όπως την έζησα εκ των έσω, έμοιαζε με Ολυμπιάδα, αυτή του kickboxing. Είχε τα πάντα. Τώρα, το UFC σήμερα είναι ο απόλυτος άρχοντας των μαχητικών διοργανώσεων, δεν τίθεται θέμα συζήτησης, με εκατομμύρια διαδικτυακούς θεατές και fans.
Υποσημείωση, ήξερες ότι ο πρώτος αστέρας των K-1 και του διοργανωτή Ishii δεν ήταν ένας από τους Andy Hug, Ernesto Hoost, Branko Cilatic, Peter Aerts, αλλά ο δικός μας Στέλιος Λογγινίδης; Μιλάμε για ιαπωνική φρενίτιδα για τον Stan The Man».
Θυμάσαι κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό με κάποιον μεγάλο αθλητή; Περιστατικό ή ιστορία που δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας…
«Θυμάμαι πολλά, αλλά τα κρατώ πιθανόν για το επόμενο βιβλίο μου. Θα σου πω όμως ένα που μου ήρθε τώρα στο μυαλό. Μια χρονιά στα Κ-1 του Τόκιο μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με τον τεράστιο αθλητή και Ελληνάρα Στέλιο Λογγινίδη. Το πρωί κατεβαίνοντας στο ισόγειο του ξενοδοχείου για πρωινό, βρήκαμε έναν Ιάπωνα fan πιτσιρικά να κοιμάται κυριολεκτικά όρθιος στηριζόμενος σε μία κολώνα. Εκατέρωθεν έμαθα ότι είχε ξενυχτίσει για να δει τα αστέρια του Κ-1 από κοντά.
Όταν είδε τον Στέλιο λοιπόν να έρχεται προς το μέρος του, έτριβε τα μάτια του, δεν το πίστευε και άρχισε να φωνάζει Stan Man, Stan Man με θαυμασμό. Μονομιάς ξετυλίγει ένα τεράστιο πανό του Στέλιου και με συνεχείς υποκλίσεις του ζητά να το υπογράψει. Αυθόρμητα ο Στέλιος τον ρωτά με χαμόγελο, “πρωινό έχεις πάρει;”, ο τύπος μένει άφωνος και το είδωλο του τον αγκαλιάζει και τον παίρνει για πρωινό μαζί μας. Ο Γιαπωνεζάκος πέταγε σε πελάγη ευτυχίας, ήταν από τις στιγμές που λες ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κάτω από τον ίδιο Θεό. Αλλά αυτός είναι ο Λογγινίδης, η ελληνική ψυχάρα με όλη της την σημασία».
Όταν ο Ramon Dekkers πόνταρε σε νίκη της Ελλάδας στο Euro 2004
Υπάρχει στο YouTube ένα βίντεο στο οποίο κάνεις drills με τον Ramon Dekkers. Τι θυμάσαι από αυτόν τον θρύλο του Muay Thai ο οποίος έφυγε τόσο πρόωρα από τη ζωή;
«Με το ολλανδικό διαμάντι με συνέδεε πάνω από όλα μία πολυετή φιλία. Κάναμε παρέα και εκτός αγώνων σε διάφορα μέρη, πότε στην Τσεχία, το Παρίσι, τη Βενετία, στην Ολλανδία. Ο Dekkers ήταν απλός και φιλικός. και αν τον έβλεπες ποτέ σε κάποια μπιραρία και δεν ήξερες ποιος ήταν, θα έπιανες εύκολα κουβέντα μαζί του χωρίς το τουπέ του θρύλου και του πρωταθλητή. Του άρεσε να πίνει τις μπίρες του, να ψαρεύει με το καλάμι του και να απολαμβάνει τα παιδιά του να παίζουν.
Το 2004 βρισκόμασταν στο Brno και παρακολουθούσαμε ζωντανά τον αγώνα της εθνικής ποδοσφαίρου με την Τσεχία -εποχή του ευρωπαϊκού άθλου- σε κάποιο καζίνο. Με ρωτά χαμογελώντας “θα βάλουμε στοίχημα, ποντάρουμε σε ποια ομάδα;” Μα φυσικά ποντάρεις στην Ελλάδα του λέω, έγινε μου λέει σε εμπιστεύομαι και έτσι ποντάρει νίκη της Ελλάδας στην παράταση. Καταλαβαίνεις τι έγινε, όταν μπήκε το γκολ του Δέλλα, ο πανικός! Εμείς να ζητωκραυγάζουμε γκολ με 200 ενοχλημένους Τσέχους γύρω μας. Ευτυχώς δεν έπεσε ξύλο και πήγαμε στο ταμείο να εισπράξουμε».
Τα τρία μεγαλύτερα «what if» των ελληνικών μαχητικών αθλημάτων
Ποια είναι τα τρία μεγαλύτερα «what if» των ελληνικών μαχητικών αθλημάτων; Ποιοι αθλητές δεν έφτασαν ποτέ τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί για αυτούς;
«Πολλοί είναι στο “αν” των μαχητικών αθλημάτων και όχι λόγω προσωπικών τους προσδοκιών, θα πω τρία “αν” γνωρίζοντας τους προσωπικά, ειδικά τους δύο πρώτους εδώ και τέσσερις δεκαετίες.
Γιάννης Κακαράκης “το μοντέλο του kickboxing” όπως τον βάφτισα δημοσιογραφικά, μεσουράνησε αρχές της δεκαετίας του ‘80 και στήθηκε πάνω του όλο το τότε ελληνικό kickboxing που ήταν στο αρχικό του στάδιο. Παρόλα τα πέτρινα χρόνια, ο Κακαράκης βγήκε πρωταθλητής Ευρώπης το 84 -μέσα στην προηγμένη αγωνιστικά τότε Γαλλία- και ταπείνωσε στην υπεράσπιση του τίτλου, τους σνομπ Γάλλους και τον πρωταθλητή τους Πουασόν το 1985 στην Αθήνα. Για φαντάσου αν είχε τη δυνατότητα να παίζει ο Γιάννης κάθε μήνα αγώνες όπως στις μέρες μας και όχι 1-2 τον χρόνο. What if.
Πάρις Βασιλικός, ο ΑΘΛΗΤΗΣ, στα 17 και 18 του είχε ήδη κατακτήσει ασημένιο και χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο της WAKO -1984 και 1985- και χρυσό στο Παγκόσμιο της WAKO το 1993. Άργησε να ανοίξει ο δρόμος του για τα μεγάλα επαγγελματικά ματς και το είχε, ήταν πάντα έτοιμος. Παρόλα αυτά έπαιξε στο τέλος της καριέρας του με τεράστιους πρωταθλητές βλέπε Hoost, Le Banner, Skelton, Ignasov, Petridis. Τέτοιος τεχνίτης σαν τον “χρυσό Έλληνα” δεν ξαναπερνά στα βαριά κιλά παγκοσμίως. Τι θα γινόταν αν ένας manager τον είχε βάλει από νωρίς στα Κ-1 της Ιαπωνίας. What if.
Ο τρίτος -και νεότερος- είναι ο Βασίλης Κακαρίκος, άλλη ταλεντάρα, μέχρι τα 25 του είχε τριψήφιο αριθμό αγώνων, είχε χάσει μέσα σε μία χρονιά -το 2012- τρεις παγκόσμιους τίτλους -WKBF, ISKA, WKF- κυρίως λόγω τραυματισμών και τα επόμενα οκτώ χρόνια έκανε μόνο τρεις αγώνες. What if. Κάτι ψήνεται βέβαια τώρα στα 33 του, για να δούμε τι θα φέρει το 2021 για τον “North”».
Μαθήματα ζωής από τον Γιώργο Μάλλιο
Τον Σεπτέμβριο του 2020 έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Γιώργος Μάλλιος. Τι θα κρατήσεις ως φυλαχτό για όσο ζεις από τον δάσκαλο; Ποια συμβουλή του θα σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή;
«Ο φάρος του ελληνικού kickboxing μας άφησε στις 17 του περασμένου Σεπτέμβρη για να συνεχίζει να βάζει γάντια στον παράδεισο. Ο Γιώργος Μάλλιος είναι ο πνευματικός μου πατέρας –όπως και για πολλούς- για 40 χρόνια και δεν βρίσκω λόγια για αυτό που αισθάνομαι. Η καρδιά του ήταν από ατόφιο χρυσάφι και μόνο καλά λόγια έχουν να πουν χιλιάδες Έλληνες και όχι μόνο.
Έφτιαξα ένα top-10 από τα αναρίθμητα σοφιστικά που συνήθιζε να λέει αλλά και να γράφει για μισό και πλέον αιώνα:
- Να κοιτάτε τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν είναι να του δώσετε το χέρι σας για να σηκωθεί.
- Παλιά όταν θέλαμε να μείνουμε μόνοι μας κλείναμε την πόρτα, τώρα πρέπει να κλείσεις σταθερό τηλέφωνο, κινητό, FB, twitter, viber και μια θέση σε κάποιο μοναστήρι.
- Το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι η αχαριστία, το πιο ωραίο συναίσθημα μας η αγάπη και το καλύτερο μας δώρο η συχώρεση.
- Να είμαστε ρατσιστές αλλά όχι με αυτούς που έχουν μαύρο χρώμα αλλά με όλους εκείνους που έχουν μαύρη την καρδιά και την ψυχή τους.
- Στην ζωή μου κανένα δεν θα κατηγορήσω, γιατί οι καλοί μου πρόσφεραν χαρά, οι κακοί πολλές εμπειρίες και οι άξιοι μου άφησαν πολλές όμορφες αναμνήσεις.
- Θεέ μου άσε με να παίξω λίγο ακόμα, πέρασε η ζωή μου και μεγάλωσα, άσε με να τρέξω λίγο ακόμα, υπάρχουν δρόμοι που δεν πρόλαβα να τρέξω, άσε με θεέ μου να γελώ λίγο ακόμα, σκληραίνει πολύ ο κόσμος και το γέλιο μας λείπει.
- Ο λόγος και η μπέσα ενός άντρα είναι από τις σημαντικότερες αξίες που κοσμούν το χαρακτήρα του.
- Μόνος σου πας πιο γρήγορα, μαζί όμως πηγαίνουμε πιο μακριά.
- Το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας είναι πως χαρίζουμε τα περισσότερα χαμόγελα μας στα κινητά και όχι στους ανθρώπους.
- Μην ξεχάσεις ποτέ σου αυτόν που σε βοήθησε, μην μισήσεις ποτέ αυτόν που σε αγάπησε, μην εξαπατήσεις ποτέ σου όλους όσους σε εμπιστεύτηκαν και μην ξεχάσεις όλους εκείνους που σου δημιούργησαν όλες τις δύσκολες στιγμές σου».
Μαχητικά αθλήματα και ΜΜΕ
Διαβάζοντας κανείς το βιογραφικό σου θα μείνει έκπληκτος από τα πράγματα που έχεις κάνει για να βάλεις τα μαχητικά αθλήματα και τις πολεμικές τέχνες στα σπίτια του κόσμου. Ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, εφημερίδες, περιοδικά… Τελικά κάνουμε βήματα προς τα μπροστά ή προς τα πίσω;
«Κοίταξε, στην εποχή μου δεν είχαμε κινητά, διαδίκτυο. Η ενημέρωση ήταν επιβεβλημένη κυρίως από τα έντυπα, δηλαδή περιοδικά και μεταγενέστερα από το 1990 και τηλεοπτικά όταν και ιδιωτικοποιήθηκε η τηλεόραση.
Συνεπώς χαίρομαι που συνέβαλα στον τομέα αυτόν με άρθρα, περιοδικά, συν καρπώνομαι και την πρώτη τηλεοπτική εκπομπή του χώρου στο Magic του Πειραιά από το 1990 έως το 1997 από την οποία ως οικοδεσπότης πέρασαν ουκ λίγοι, με άρωμα εξωτερικού τύπου Hwang Kee, Lee Kun Hua, Choi Kwan Jo, Yan de Haan, John Sepulveda, αλλά και Έλληνες διακεκριμένοι της εποχής όπως Ελευσινιώτης, Τζώτζος, Μπουρνάζος, Αλεξανδράκος και τόσοι άλλοι.
Σήμερα κυριαρχεί το διαδίκτυο και μόνον μπροστά πάμε, με την ενημέρωση να μην είναι προνόμιο αλλά ευκολία. Όμως μοιάζει και λίγο με τη δημοκρατία που στις μέρες μας γίνεται κατάχρηση της, κάπως έτσι και η ενημέρωση – αρβύλα χτυπά κόκκινο».
Αν εξαιρέσει κανείς την Cosmote TV που δείχνει UFC και μεγάλα πυγμαχικα events δεν υπάρχει κάτι άλλο. Η κατάσταση θα αλλάξει μόνο αν μπουν τα μαχητικά αθλήματα σε ελεύθερα κανάλια prime time;
«Δεν είναι απαραίτητο, ο χώρος μας έχει συγκεκριμένο πλαφόν, όποιος θέλει να παρακολουθήσει αγώνες το κάνει και πάλι διαδικτυακά με PPV, ή σερφάρει free και όλο και την βρίσκει την άκρη… τσαμπέ.
Αν δεν υπάρξει μία σοβαρή πρόταση με ένα καστ κατάλληλων ανθρώπων και πίστεψε με ο χώρος μας έχει ικανότατους πρεσβευτές, τα μαχητικά αθλήματα θα βρίσκονται σε κάποια κλασσική στήλη εξιδεικευμένου site ή σε κάποια πρωινή ζώνη εκπομπής που αναζητά να καλύψει τηλεοπτικό χρόνο με την ανύπαρκτη θεματολογία της. Άουτς, αυτό μάλλον πόνεσε».
Ποιος πιστεύεις ότι φταίει για την ημιμάθεια μεγάλης μερίδας του κόσμου; Τα sites; Η έλλειψη ενδιαφέροντος; Δεν πιστεύεις ότι το 2021 θα έπρεπε να είχαμε ξεφύγει από την λογική του «ξύλο χωρίς κανόνες» και και «τον έδειρε στον δρόμο επειδή πείραξε την κοπέλα του» κλπ; Θέματα που διαβάζονται κατά κόρον δηλαδή στα sites…
«Τα sites κάνουν την δουλειά τους και δεν γίνομαι κριτής τους. Και αυτά λειτουργούν part time και τα παιδιά γράφουν αμέτρητες εργατοώρες κυρίως από μεράκι για τα μαχητικά αθλήματα. Τώρα η νοοτροπία του σκληρού μαυροζωνά και του σκληρού καβγατζή εντός και εκτός του ρινγκ είναι παγκοσμίου ενδιαφέροντος, αρέσει και πουλά φαίνεται».
Το 2013 ήρθαν και οι «Μαχητικές Διαδρομές», το βιβλίο σου. Ποσό καιρό σου πήρε η συγγραφή του και γιατί θα πρέπει να το διαβάσει ένας νέος αθλητής;
Οι “Μαχητικές Διαδρομές” από το Karate στο kickboxing ουσιαστικά είναι ένα λεύκωμα που εκδόθηκε τον Νοέμβρη του 2013, ένα ταξίδι 33 χρόνων στον μαγικό κόσμο του ελληνικού kickboxing με Έλληνες πρωταγωνιστές, αποτυπωμένο σε 350 ανέκδοτες φωτογραφίες που σε όλα αυτά τα χρόνια είχα την ευκαιρία να “τραβήξω” απανταχού στην πλειοψηφία τους.
Το ξεκίνησα το 2012 όταν και ζούσα στη Μελβούρνη μόνιμα και χρειάστηκα περίπου έναν χρόνο. Δύσκολο εγχείρημα, ήταν το δεύτερο βιβλίο μου, το πρώτο είναι ένα εγχειρίδιο αυτοάμυνας «Τακτικές μάχης σώμα με σώμα» του 2004.
Ότι διαβάζεις μόνο καλό κάνει, το συστήνω σε κάθε αθλητή. Για να προλογούν οι Μιχάλης Ζαμπίδης, Στέλιος Λογγινίδης, Don Wilson και Bill Wallace στις πρώτες σελίδες του κάτι θα λέει».
Τα τελευταία χρόνια έχεις πάει πολλούς αθλητές στο Enfusion. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
«Τα Enfusion μαζί με τα Glory και One FC είναι η συνέχεια πιστεύω των κορυφαίων διοργανώσεων των Κ-1. Συνετέλεσε σε αυτή την εξαγωγή Ελλήνων αθλητών και ο καλός φίλος, συνεργάτης και promoter ομογενής Δημήτρης Κασσαπίδης.
Μαζί δώσαμε την ευκαιρία σε εγχώριους αθλητές εδώ και μια πενταετία να πάρουν το βάπτισμα πυρός συμμετέχοντας με την ελίτ Ευρωπαίων αθλητών, βλέπε Παρασκευά Καβαλάρη, Γιώργο Γκροπάι, Κώστα Παπαδόπουλο, Στέφανο Μπαγλατσάκο, Χαρά Δημητρούλα και πρόσφατα τον περασμένο Οκτώβρη με τον Γιώργο Μπινιάρη. Όσο υπάρχει μάχιμο υλικό εν Ελλάδι θα υπάρχουν και αντίστοιχα οι ευκαιρίες. Τώρα εν μέσω πανδημίας πάμε για 17 Ιουλίου στην επόμενη διοργάνωση Enfusion».
Κλείνοντας, τι θα συμβούλευες ένα μικρό παιδί που θα έρθει στη σχολή σου και θα δεις στα μάτια του ότι θέλει να κάνει καριέρα και μπορεί. Ποιος θέλει περισσότερη εκπαίδευση, το παιδί ή ο γονιός; Επίσης η φυγή στο εξωτερικό είναι μονόδρομος ή μπορούμε και εδώ να μεγαλώσουμε έναν παγκόσμιο πρωταθλητή;
«Με την παρούσα κατάσταση και την συμβολή της ΓΓΑ σε θέματα προπονητικής με συχνές σχολές προπονητών από ειδικούς επιστήμονες, σε θέμα κατάρτισης δεν έχει να ζηλέψει τίποτα ο Έλληνας προπονητής από τον ξένο. Πάνε οι πέτρινες εποχές, οι προπονητές μας είναι άρτια καταρτισμένοι – τουλάχιστον μία μεγάλη μερίδα-, συνεπώς δεν βρίσκω τον λόγω να ξενιτευτεί ο αθλητής. Εκτός και αν πιστεύει ότι το ξένο είναι πιο γλυκό, παραμύθι. Και βέβαια αντρώνουμε στην Ελλάδα πρωταθλητές και με ψυχή και με τεχνογνωσία.
Το θέμα γονιός βρωμάει και θέλει πολύ κουβέντα. Είναι στα σίγουρα ανεκπαίδευτος, πιεστικός, ξερόλας με λίγο απ’ όλα – υπάρχουν εξαιρέσεις – και πρέπει να μάθει πάνω από όλα να συνεργάζεται με τον προπονητή. Κυρίως να μην καταπιέζει το παιδί του και να αφήνει τον προπονητή να κάνει την δουλειά του.
Ένα νέο παιδί που θα έρθει στο dojo μου – σχολή- θα έχει όλη μου την προσοχή και όπως έλεγε ο δάσκαλος μου, πρωταρχικό ενδιαφέρον είναι να γίνει καλός άνθρωπος με αρχές και πειθαρχεία και μετέπειτα καλός αθλητής. Αν έχει κλίση στον πρωταθλητισμό, με σκληρή δουλειά και πλάνο μεγάλης διάρκειας ετών θα μπορεί να διεκδικήσει το όνειρο του, ακόμη και στόχο μια ολυμπιάδα. Everything is possible. Τα νέα παιδιά είναι το φυτώριο των μελλοντικών πρωταθλητών, είναι νόμος και δικαίωμα στο όνειρο».
Διαβάστε επίσης στο FIGHT.GR
- Κατζουράκης: «Στόχος μου να γίνω ο πρώτος Έλληνας Παγκόσμιος Πρωταθλητής»
- Η εξομολόγηση του Νίκου Παπαδημητρίου: «Μετά το χειρουργείο έκλαιγα, νόμιζα ότι δεν θα παίξω ποτέ ξανά»
- Χατζηχρόνογλου: «Οι διοργανώσεις χρειάζονται πλάνο, όχι αρπαχτές» -Η αναφορά στους «χάρτινους πρωταθλητές»
- Ο Κακαρίκος δεν… έφυγε ποτέ από τα ρινγκ: Ο Ζαμπίδης, οι τραυματισμοί και το μεγάλο comeback
