Τώρα που έκατσε η σκόνη από την ήττα-σοκ του Kamaru Usman στο UFC 278 μπορούμε να μιλήσουμε πιο ψύχραιμα για μερικά πράγματα…
Γράφει ο Κυριάκος Κορωναίος
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, είτε λόγω της διαστροφής μου με το UFC και το MMA γενικότερα, είτε λόγω της αγάπης και του θαυμασμού που έτρεφα και τρέφω για τον Georges St-Pierre είχα μπει στη διαδικασία να «τσακωθώ» με αρκετούς φίλους που υποστήριζαν ότι Kamaru Usman έχει ξεπεράσει τον «Rush» στο GOAT status…
Και όχι, δεν περίμενα την ήττα του καταπληκτικού «Nigerian Nightmare» για να γράψω αυτές τις γραμμές, για τον απλούστατο λόγο ότι και πριν από αυτή δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό ότι ο πρώην πρωταθλητής του UFC έχει αγγίξει τα επιτεύγματα του GSP.
Αρχικά, ας πάρουμε ως δεδομένο ότι είναι άδικο και για τις δύο πλευρές να συγκρίνουμε αθλητές διαφορετικής γενιάς… Το MMA βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο και η διαφορά μιας δεκαετίας φαίνεται σε όλα τα επίπεδα…
Ωστόσο, δεν πρέπει να αγνοούμε και κάποια facts, κάποιους αριθμούς και κάποιες οντότητες που έδειξαν τον δρόμο στους διαδόχους τους…
Ο GSP ήταν ένας all-around αθλητής και ο πρώτος πραγματικός star του promotion. Έχασε δύο φορές, νωρίς στην καριέρα του, ωστόσο επέστρεψε και σάρωσε τόσο τον Matt Serra όσο και τον Mat Hughes (x2)…
Τα χρόνια που έφτασε στο peak του αντιμετώπισε τους «killers» μιας κατηγορίας που βρισκόταν σε πολύ καλύτερο επίπεδο από το σημερινό, ενώ μετά από αρκετά χρόνια… ξεκούρασης επέστρεψε στη middleweight και μπήκε στο κλειστό club των ανθρώπων που κέρδισαν τη ζώνη σε δύο κατηγορίες.
Εισήγαγε νέους τρόπους προπόνησης και αποτέλεσε για πολλά χρόνια τον εκπρόσωπο του UFC σε μια μεγάλη μερίδα κοινού που δεν είχε καμία επαφή με τις MMA. Και όλα αυτά τα έκανε ένας αθλητής που δεν είδε ποτέ τον εαυτό του στην κορυφή της P4P λίστας του UFC.
Στο μυαλό μου (και στο μυαλό πολλών ακόμα fans του UFC), ο Usman δεν έφτασε ποτέ στο GOAT status των 77 κιλών για δύο λόγους… Δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τη ζώνη του για έξι συναπτά έτη όπως ο GSP ενώ (υποκειμενικά) οι αντίπαλοί του δεν θα μπορούσαν να συγκριθούν με αυτούς του «Rush»…
Από τη μία είχαμε έναν έναν Matt Hughes, έναν BJ Penn, έναν Josh Koscheck, έναν Jake Shields, έναν Nick Diaz, έναν Carlos Condit, ακόμα και τους σκληροτράχηλους Fitch, Hardy και Condit και από την άλλη είχαμε τον κορυφαίο Colby Covington, τον σκληρό Gilbert Burns, τον ανύπαρκτο Jorge Masvidal και τον… συνταξιούχο Tyron Woodley!
Ήμουν από τους λίγους που θεωρούσαν ότι ακόμα και σήμερα να επέστρεφε για να αντιμετωπίσει είτε τον Khabib Nurmagomedov, είτε τον Kamaru Usman, στα 40 του χρόνια, το αγωνιστικό του IQ θα του έδινε πολλές πιθανότητες να κερδίσει παρά το γεγονός ότι έχει κρεμάσει τα γάντια του πέντε χρόνια…
Ο μοναδικός που μπορεί να συγκριθεί με τον St-Pierre τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι ο Jon Jones… Παρόλα αυτά, οι ιστορίες με την USADA και τα μπλεξίματα με τον νόμο καθιστούν -στη συνείδησή μου- τον Γαλλοκαναδό τον έναν και μοναδικό GOAT του UFC…
Η ιστορία είτε θα με επιβεβαιώσει, είτε θα με διαψεύσει…
Διαβάστε επίσης στο FIGHT.GR
Georges St-Pierre, ο σαμουράι του UFC: Οι επτά μάχες που καθόρισαν την καριέρα του «Rush»
